نابينايان هم حق دارند

احترام به حقوق فردي افراد در جوامع بشري كاريست كه دولتها با اخذ ماليتهاي ماهانه و ياسالانه ائي كه از مردم خود اخذ ميكنند ، موظف به اداي آن ميباشند

از جمله اين حقوق ، حقوق مربوط به نابينايان است كه در جوامع اروپائي به آن پرداخته شده و روز به روز كارهائي بهتر براي آسايش و امنيت اين افراد در نظر گرفته ميشود

در كشورهائي اروپائي كه بهينه سازي شهري بعد از جنگ دوم آغاز شد ، و مردم ياد گرفتند كه براي راحت زندگي كردند بايد تلاش دو چنداني نمود ، كوشش نمودند كه با رعايت حق ديگران و انتخاب دولتهاي كار آمد و با اتكا به اصل فرد گرائي ، كه خود درنهايت به احترام جمعي نيز منجر ميگردد ، اين امر را به سرانجام برسانند

البته در كشورهائي جديد و تازه كه عمري بيش از سيصد سال و چهار صد سال ندارند مثل ايالات متحده به گمانم كه بايد اين قبيل امورات به انجام رسيده باشد . در يكي از برنامه هاي تلويزيوني ميديدم كه در هواپيماها و اتوبوس هاي شهري براي احترام به افراد چاق صندليهاي خاصي در نظر گرفته شده تا اين افراد بتوانند با خيال راحت به مسافرت بروند

در كشورهاي اروپائي و از جمله بلژيك نيز اين قبيل كارها كم كم در دستور كار مديران دولتي قرار گرفته ، براي مثال اگر اتوبوسي جديد وارد چرخه حمل و نقل و عمومي ميگردد براي افراد نابينا ، چاق ، معلولاني كه از ويلچر استفاده ميكنند ... اموراتي فرا خور حال آنان نيز تعبيه شده است

چند روز پيش در يكي از ايستگاهاي بين شهري بلژيك نظرم به قسمتي از سراميكهاي كف ايستگاه ترن جلب شد - عكسي هم از آن گرفتم - كه با قسمتهاي ديگر تفاوت داشت ، پس از مدتي تامل و تفكر به جائي نرسيدم تا اينكه ديدم فردي عصا سفيد از بيرون درب ايستگاه وارد شد و دقيقا با ضربات عصاي خود به قسمتهاي برجسته كف پوش تا جلوي درب كابين فروش بليط هدايت شد و سپس از همان قسمت تا پائين پلكان ورودي به سكوي ترن

شايد در اروپا چيزهائي با مذاق آدميان خوش نيايد ولي بعضي از قوانين و احترامي كه براي انسان بودن انسانيت قائل هستند ، غرور آدم را نسبت به اينكه چرا مملكت خودمان با آن همه ثروت ميتواند داشته باشد ، جريحه دار ميكند